Mollanın qonşuluğunda dövlətli, xəsis, heç kəsin əlindən tutmaq
istəməyən, xeyrə-şərə yaramaz bir adam olurmuş. Günlərin birində
Mollanın bu qonşunya balaca bir işi düşür. Gəlib qapını döyür. Qonşu
pəncərədən Mollanın onlara gəldiyini görüb gizlənir. Nökər Mollaya
deyir ki:
– Ağam evdə yoxdu.
Molla bilir ki, nökər yalan deyir. Ürəyində deyir:"Eybi yoxdu, belə
deyil ki, belə olsun. Gün gələr dəmir qapının da taxta qapıya işi düşər".
Günlər keçir, həftələr dolanır, bir gün həmən qonşunun Mollaya
vacib bir işi düşür. Durub onun qapısına gəlir. Molla da pəncərədən
baxırmış. Qonşunun onlara gəldiyini görcək tez qapının dalına gəlib
gözləyir. Qonşu qapıya çatıb döyməyə başlayır. Molla qapının dalından
deyir:
– Mən evdə yoxam.
Qonşu deyir:
– Molla, qonşuluqda belə şeylər yaxşı deyil. Necə yanı mən evdə
yoxam?
Molla deyir:
– Vallah, ay qonşu, bu dünya ki var, gör-götür dünyasıdır. Bir neçə
vaxt bundan qabaq mən sizə gəldim. Sən nökərini öyrətdin ki, desin
ağam evdə yoxdu. Mən də səndən öyrəndim. Ancaq nökərim olmadığına
görə məcbur oldum ki, özüm evdə olmadığımı özüm deyəm. Nə
eləyim? Sənin kimi dövlətli deyiləm ki, nökər saxlayam. Mən özüm
özümə həm nökərəm, həm də ağa.