Səyyahlardan biri Molla Nəsrəddinin çox bilikli alim olduğunu
eşidib bir neçə məsələni öyrənmək üçün kəndə gəlir. Səyyah kəndə
girdiyi zaman Molla da kəndin qırağında yer sürürmüş. Səyyah Mollanı
cütçü zənn eləyib ona yaxınlaşır ki:
– Deyirlər, bu kənddə Molla Nəsrəddin adında bir adam var, onu
tanıyırsanmı?
Molla deyir:
– Bəli, var. Özünü də lap yaxşı tanıyıram.
Səyyah soruşur:
– Onu harada görmək olar?
Molla deyir:
– O, hələm-hələm adamların gözünə görünməz. Onu görə bilmək
üçün gərək, heç olmasa, bir-iki ay burada qalasan.
Səyyah fikrə gedir ki,:
– Bəs necə eləyim? O, mənə çox lazımdı axı.
Molla soruşur ki:
– Neyləyirsən onu?
Səyyah deyir:
– Mən səyyaham. Bir-iki məsələ var, ondan soruşacağam. Deyirlər
çox alim adamdı.
Molla baxır ki, səyyahın xurcununda nar var. Deyir:
– Doğrudur, Molla Nəsrəddin çox alim adamdır. Ancaq bizim kəndli
olduğuna görə biz hamımız onun tələbələriyik. Ondan çox şeylər öyrənmişik.
Sən məsələlərini bir məndən soruş, bəlkə elə mən sənə
cavab verdim, daha heç Mollaya zəhmət verməli olmadın.
Səyyah razılaşıb oturur. Suallara başlamaq istəyəndə Molla deyir:
– Ancaq bir şərtim var. Görürsən ki, hava istidi mənim də işim var.
Həm ürəyim yanır,həm də sən məni işimdən qoyursan. Odu ki, gərək
hər cavaba bir nar verəsən.
Səyyah razılaşıb başlayır. Mollanın hər bir cavabına bir nar verir.
Nar qurtarır, Molla narın qurtardığını hiss eləyib ətəklərini silkələyib
qalxır. Səyyah deyir:
– Bir sualım da var.
Molla deyir:
– Narın necə? Var,yoxdu?
Səyyah deyir:
– Yox. Nar qurtardı.
Molla deyir:
– Nar qurtardı, cavab da qurtardı.