Bir gün dostlarından biri Mollaya bir qab paxlava gətirir. Molla da
paxlavanı hər şeydən çox sevərmiş. Elə qabağına qoyub yeməyə
hazırlaşanda qonşularından biri küçədə onu çağırır. Molla durur ayağa,
paxlavanı taxçaya qoyub getmək istəyir. Amma özü də qorxur ki,
gedəndən sonra oğlu paxlavanı götürüb yeyə. Ona görə də üzünü
oğluna tutub deyir.
– Oğlum, birdən bilməyib paxlavadan yeyərsən ha... Bunu mənə
göndərən adamın mənimlə düşmənçıliyi var. Qəsdən içinə zəhər qatıb
ki, mən yeyib öləm. Yeyərsən, zəhərlənərsən.
Molla çıxıb gedəndən sonra oğlu kamali-qayda ilə paxlavanı qabağına
qoyub hamısını yeyir. Yenə də qabı taxçaya qoyub üstünü də
əvvəlki kimi örtür. Sonra Mollanın çox sevdiyi qamış qələmi götürüb
sındırır, qoyur qabağına, başlayır ağlamağa. Molla içəriyə girib görür
ki, oğlu ağlayır. Tez taxçaya baxıb görür ki, qab əvvəlki yerindədir, arxayın
olub soruşur:
– Nə var, bala, niyə ağlayırsan?
Oğlu bir ah çəkib gözlərini silə-silə cavab verir ki:
– Öz bədbaxtlığıma ağlayıram.
Molla soruşur:
– Axı nə olub?
Oğlu deyir:
– Sənin qələminlə yazı yazmaq istəyirdim. Birdən bilmirəm necə
oldusa sındı. Qaldım məəttəl ki, sənin üzünə necə baxacağam? Çünki
bilirəm ki, sən o qələmi çox istəyirsən. Axırda fikirləşdim ki, yanında
üzüqara olmaqdansa özümü öldürüm, canım qurtarsın. Əvvəl fikirləşdim
ki, özümü atam quyuya, sonra dedim quyu murdar olar. Axırda
götürüb o zəhərli paxlavanın hamısını yedim ki, öləm, canım qurtarsın.
İndi oturmuşam, ha gözləyirəm ki, öləm, heç ölmürəm.
Molla paxlava sözünü eşitcək yüyürür qabın üstünə. Baxır ki, qabda
bir dənə də paxlava qalmayıb. Bir yanakı-yanakı oğluna baxıb deyir:
– Bala, səndə taxsır yoxdur. Bu, bizim nəslimizə verilmiş bir vergidir.