Aydınlıq bir gecədə Molla quyudan su çəkir. Bir də baxır ki, ay quyudadı. Bir başına vurur, bir dizinə ki, görəsən nə olub, yazıq ay yerindən qopub düşüb quyuya. Tez evə qaçıb qarmağı gətirir, sallayır quyuya. Gah o yana, gah bu yana... Axırda qarmaq quyuda bir daşa ilişir. Molla qarmağın aya ilişdiyini zənn edib sevinir. Başlayır çəkməyə. Bir... iki... qarmaq daşdan qopur, Molla dalı üstə yıxılır yerə, gözü göyə sataşıb görür ki, ay göydədi. Öz-özünə deyir: – Düzdü, çox zəhmət çəkdim, ancaq yazıq ayı əsarətdən qurtardım.