Qışın soyuq, qarlı günlərinin birində Molla bir yoldaşı ilə qonşu
kəndə gedirmiş. Yolda qabaqlarına bir canavar çıxır. Bunlar elə bir
hay-küy salırlar ki, canavar qorxudan qaçıb girir yuvasına. Mollanın
yoldaşı başlayır ki, mən gərək bu canavarı öldürəm. Molla nə qədər
yalvarır ki:
– Canım, əcəl səni girləməsin. Gəl, çıxıb gedək! Canavarla zarafat
eləmək olmaz. "Mən ölüm" bilmir, "sən öləsən" bilmir.
Yoldaşı əl çəkmir, yavaş-yavaş yaxınlaşıb başını soxur yuvaya.
Molla gözləyir, gözləyir, baxır ki, yox... Yoldaşı heç hərəkət eləmir.
Axırda canını dişinə tutub gəlir yaxına, yoldaşının qıçlarından yapışıb
çəkir bayıra. Baxır ki, bunun başı yoxdu. Bir qədər fikirləşəndən sonra
dönüb qayıdır öz kəndlərinə. Yoldaşının qapısını döyüb arvadından
soruşur ki:
– Bacı, ərin səhər evdən gedəndə başını özü ilə götürmüşdü, ya
yox? Yadından çıxardıb evdə-zadda qoymayıb ki?..